Miesiąc: luty 2012

Emacs w wydaniu dla twardzieli

Na przestrzeni czasu zaprzyjaźniłem się ze świetnym edytorem jakim jest Emacs. Nasza długotrwała relacja spowodowała, że postanowiłem przenieść ten związek na wyższy poziom.. i udało się, jest jeszcze lepiej :). Teraz rozstajemy się jeszcze rzadziej. Jeśli Drogi Czytelniku też masz ochotę na głębszy romans, zapraszam do lektury tego wpisu.

Destrukcja

Podobno czasem bywa, że aby coś zbudować, trzeba coś zniszczyć. Tak zrobimy i tym razem i tworzenie  nowego, lepszego świata zaczniemy od… usunięcia Emacsa i wszystkiego co z nim związane z systemu. Większość osób instaluje edytor z dystrybucyjnego repozytorium. Takie rozwiązanie jest wygodne, ale ma kilka przykrych konsekwencji. Przede wszystkim repozytoria często zawierają nieaktualne wersje, a wbrew pozorom Emacs rozwija się całkiem szybko, więc łatwo pozostać w tyle. Drugą sprawą są zależności, które instalują się przy okazji – nie zawsze wiadomo co to jest. Różne dystrybucje wykorzystują różne rodzaje repozytoriów, a więc ewentualne przeniesienie naszego środowiska pomiędzy dystrybucjami może sprawić niepotrzebny kłopot. Odpowiedzią na te problemy jest kompilacja – proces sporo trudniejszy, no ale coś za coś. W każdym razie pacman -R (czy co tam kto używa) do rąk i do dzieła! Ważne, aby wszystko usunąć – nie tylko podstawowy edytor, ale również wszystkie pakiety wspomagające – dodatkowe mody itd.

Budowanie

Po słodkim zniszczeniu pora zacząć budowanie nowego świata. Pierwszym krokiem będzie sklonowanie najnowszej wersji z repozytorium:

git clone git://git.savannah.gnu.org/emacs.git

a następnie kompilacja i instalacja:

./autogen.sh
./configure
make
sudo make install

i gotowe! Nasz nowy, błyszczący Emacs jest gotowy. W przypadku gdybyśmy chcieli zaktualizować naszą kompilację należy wyczyścić stare efekty, pobrać zmiany i powtórzyć cały proces:

make clean
git pull
./autogen.sh
./configure
make
sudo make install

Prace wykończeniowe

Nie od dziś wiadomo, że to prace wykończeniowe zajmują najwięcej zasobów – tak też jest w tym wypadku.

Dodatki

„Goły” Emacs, mimo że bardzo rozbudowany, nie posiada wszystkiego, co potrzebne do szczęścia. Z tego powodu na pewno chcielibyśmy wyposażyć naszą kompilację w szereg dodatków. Wszystkie dodatkowe moduły warto trzymać uporządkowane, w jednym miejscu. W ten sposób przeniesienie ich na inny system będzie wymagało zaledwie skopiowania pojedynczego katalogu. Genialne w swej prostocie, prawda? Osobiście preferuję przechowywanie dodatków w katalogu ~/.emacs.d, w którym utworzyłem sobie dwa katalogi: modules i themes, które odpowiednio zawierają moduły i motywy graficzne.

Konfiguracja

Skonfigurowanie Emacsa, skrojone do indywidualnych potrzeb jest zadaniem dosyć skomplikowanym. Zajmę się tym w kolejnej notce z serii emacsowej. Na chwilę obecną proponuję obejrzeć mój plik konfiguracyjny, który jest dosyć obszernie skomentowany.

Uruchamianie

Gdy mamy już wszystko elegancko skonfigurowane można swobodnie zacząć używać Emacsa, ale… wpisanie w konsoli „emacs” jest passe, demode i w ogóle bleee. Osobiście, w trakcie uruchamiania systemu odpalam Emacsa w trybie daemona:

emacs --daemon

Wtedy Emacs będzie pracował zawsze w tle, a jego uruchomienie za pomocą polecenia:

emacsclient

będzie się odbywało niemal natychmiastowo. Istotną zaletą takiego podejścia jest ciągłe przechowywanie sesji no i wysoka efektywność i wygoda. Wadą natomiast może być konieczność rozsądnego zarządzania buforami, które nie zamykają się same. W tym miejscu warto również stworzyć dla powyższego polecenia wygodny alias – w moim wypadku jest to po prostu e. e nazwa_pliku uruchamia mi ramkę Emacsa z plikiem gotowym do edycji i jest to co najmniej tak wygodne jak vim ;>.

Na zakończenie

Używanie Emacsa w ten sposób jest bardzo wygodne i już wiem, że nie zamienię go na nic innego :). Serdecznie polecam wszystkim spróbowanie takiego podejścia. Niedoświadczonym proponuję sklonowanie sobie mojego repozytorium z dotfiles:

git clone git://github.com/luksow/dotfiles.git

Można tam znaleźć mój katalog .emacs.d, plik konfiguracyjny Emacsa .emacs oraz plik .bash_rc z ustawieniami aliasów.

Powodzenia!

Praca inżynierska – epilog

Blog nosi znamiona pamiętnika, zatem wpis ten powstaje ku pamięci, aby zachować historię powstawania moje pracy inżynierskiej. Tym samym skończę tematykę moich studiów inżynierskich, która pewnie dla niewielu osób jest interesująca.

Część praktyczna…

O szczegółach trudnych początków można było przeczytać wcześniej. W czasie wakacji skoncentrowałem się na tworzeniu praktycznej części pracy. Podczas analizy systemu Google Chrome OS napotkałem na pewien nierozwiązany problem. W Linuksie brakuje mechanizmu, który pozwalałby na ograniczenie dostępnego zbioru wywołań systemowych. Tego typu narzędzie pozwala na działanie w myśl zasady najmniejszego uprzywilejowania i powstrzymywanie ataków ze wstrzykiwaniem kodu. Istniejące rozwiązania są niewystarczające – posiadają zbyt małe możliwości, są niewydajne lub niebezpieczne. Z tego powodu ochoczo zabrałem się za stworzenie rozwiązania, które może sprostać oczekiwaniom projektu Chrome OS i pozostałej części społeczności :).

W związku z powyższym stworzyłem moduł, który pozwala pogrupować zadania w grupach kontrolnych, a następnie zdefiniować dostępny dla nich zbiór wywołań systemowych. Tym samym można zabronić procesom np. otwierania i tworzenia plików, zmieniania uprawnień, forkowania itd. Na uwagę zasługuje wydajność rozwiązania. Użycie modułu spowalnia zadania o nie więcej niż 5%, co jest zdecydowanie dobrym wynikiem na tle rozwiązań konkurencyjnych.

Sama implementacja nie była łatwa. Przy okazji tworzenia mechanizmu musiałem dogłębnie poznać działanie kilku elementów jądra, a także uważać na różne subtelności takie jak właściwa synchronizacja czy optymalizacja.

…teoretyczna…

Oprócz pierwszego rozdziału o mechanizmach bezpieczeństwa systemu Chrome OS, musiałem napisać jeszcze z 70 stron :). Dalsza część tekstu powstawała w minionym semestrze, a jej treść w zasadzie odzwierciedlała postępy w pracy. Drugi rozdział dotyczył zatem istniejących rozwiązań oferujących usługi ochrony dostępu do wywołań systemowych i dlaczego są złe ;>. Dalej było standardowo – rozdział pt. „Projekt”, w którym rozważałem możliwe podejścia do tematu, „Implementacja”, w której skoncentrowałem się na specyfice programowania w przestrzeni jądra oraz „Testowanie”, w którym przeprowadzałem dosyć hardkorowe testy wydajnościowe. Na koniec pozostało napisanie wstępu i zakończenia i gotowe! Wygląda to jak spacerek, ale tak naprawdę to był maraton. Pisanie tekstów technicznych jest trudne, nawet bardzo trudne. Praktyka w pisaniu na blogu to niewiele, ponieważ styl języka jest całkowicie inny. Ostatecznie udało się jednak złożyć pracę na czas, 3 dni przed terminem.

…i rezultaty

Oprócz tytułu zawodowego, udało mi się zdobyć coś (ideologicznie) wartego znacznie więcej – wiedzę. Mogę śmiało powiedzieć, że udało mi się znacznie rozmnożyć moje zasoby wiedzowe, co uznaję za największy sukces całego procesu dyplomowania. Mówiąc krótko – jestem dumny z wykonanej przeze mnie pracy i chyba nie ma w tym nic złego. Mam też nadzieję, że równie przyjemnie będzie mi się pracowało nad pracą magisterską.

W tym miejscu zachęcam do przeczytania przynajmniej fragmentów mojej pracy (jak tylko zostanie ona opublikowana), a także śledzenia wszelkich „ubocznych” efektów dyplomowania :).

inż. Łukasz

Tak oto upłynął mi semestr siódmy, całkowicie inny od pozostałych. Można powiedzieć, że nawet przyjemny i interesujący. W końcu udało mi się otrzymać 3 nowe litery i kropkę przed nazwiskiem, a to dla mnie całkiem miłe osiągnięcie :).

Semestr

Na ten semestr został mi już tylko jeden przedmiot – algorytmy heurystyczne. Niewiele mogę jednak o nim napisać, gdyż (niestety?) nie bardzo się do niego przykładałem z powodu zaangażowania w pracę inżynierską. Ot przedstawienie, podsumowanie wiedzy o metoda metaheurystycznych i trochę obrzydliwej matematyki. Na plus można zaliczyć fakt, że udało mi się przy okazji poznać nowy język – R, potrzebny do realizacji projektu.

Na oddzielny akapit zasługuje seminarium dyplomowe, na którym każdy uczestnik miał okazję opowiedzieć o swojej pracy dyplomowej. Inicjatywa całkiem fajna, bo rozwijającą. Ogromna różnorodność tematów pozwala doszkolić się z innych, niż własna, dziedzin. Przyczepić można się tylko do dwóch rzeczy. Przede wszystkim każdy uczestnik miał tylko 20 minut na prezentację, co jest śmiesznie małą ilością czasu. Ciężko w 1/3 godziny przedstawić efekt wielu dni pracy, ale widocznie „tak musi być”. Druga sprawa to jakość przygotowanego przez uczestników materiału – często co najmniej „słaba”. Niemniej jednak, takich inicjatyw powinno być więcej. Niech nie tylko wykładowcy mają prawo głosu :).

Praca inżynierska

Zdecydowaną większość semestru spędziłem na pracy nad dyplomem. Poważny risercz, dużo pisania – zajmowało to kupę czasu i co ważniejsze chęci i siły. Z tego też powodu zaniedbałem całkowicie bloga. Po spędzeniu kilku godzin dziennie na pisaniu, perspektywa tworzenia (dobrowolnie) notki na bloga powodowała u mnie niemal odruch wymiotny. W każdym razie, efekt mojej pracy jest (przynajmniej dla mnie) więcej niż zadowalający. Kompletny, funkcjonalny moduł jądra oraz około 90 całkiem treściwych stron pt. „Nowoczesne mechanizmy bezpieczeństwa w systemie Linux” są zwieńczeniem niemal roku pracy. Co jednak najważniejsze praca została oceniona na bardzo dobry z wyróżnieniem czyli nie tylko mi się podobała :).

Studia, studia… i po studiach

Udana obrona – studia ukończone na bardzo dobry z wyróżnieniem zakończyły inżynierski etap mojej edukacji. Nie mam ochoty ich podsumowywać, gdyż myślę, że byłoby to nierzetelne. Prawdziwy obraz moich studiów tworzą komentarze do poszczególnych semestrów, do których linki można znaleźć poniżej:

Odpowiem jednak przy okazji na proste pytanie: czy żałuję? Nie, nie żałuję. Tych 7 semestrów poszerzyło moje horyzonty w wielu kwestiach i nauczyło wytrwałości. Mogło być jednak znacznie lepiej. Szkoda zmarnowanego potencjału.
Co teraz? Odpowiedź jest prosta – czas na studia magisterskie – znowu na kochanym Wydziale :). Myślałem oczywiście o zmianie miejsca, ale najnormalniej w świecie – nie chce mi się.
PS. Blog dorobił się dwóch nowych działów Projekty i Publikacje. Zobaczcie koniecznie!